Հասել են ազգայինին` ամոթն էլ կամաչեր

Անցյալը եղել է, ոչ ոք այն չի ջնջի, և դա խորացնում է ապագան:
Դա խորացնում է կյանքի իմաստը:
                              Դ.Դեմիրճյան

 Ամեն տարի ապրիլի 23-ին ՀՅԴ երիտասարդական կազմակերպության և « Նիկոլ Աղբալյան» ուսանողական միության կողմից համազգային ջահերով երթ է կազմակերպվում,որին իրենց կամավոր մասնակցությունն են ցուցաբերում մեր երկրի երիտասարդ ու պատանի քաղաքացիները և ոչ միայն նրանք:

Լուսանկարը` Արմեն Հոխիկյանի

Տարեցտարի այս շարքերը գնալով ավելանում են, ու շատերս ենք ականատես լինում պահանջատիրության համազգային այս միջոցառմանը, չմասնակցելու դեպքում էլ մեկական մոմ ենք վառում մեր բնակարաններում: Սա այն եզակի դեպքերից է, երբ ոչ ոքի ոչինչ չի պարտադրվում, յուրաքանչյուրը, ինչպեսև հաջորդ օրը` ապրիլի 24-ին, երթին մասնակցում է իր ցանկությամբ` Հայոց ցեղասպանության ու նմանատիպ բոլոր ոճիրների դատապարտման ու արդարության հաղթանակի պահանջին իր ձայնը միացնելով:

ՀՀ Գեղարքունիքի մարզում գործող ՀՅԴ «Տաղլարի Աղաբեկ» երիտասարդական կազմակերպությունն էլ անմասն չի մնացել այս համազգային ու համամարդկային միջոցառմանը իր փոքրիկ լուման ներդնելու կարողությություններով: Տարբեր տարիների բազմաթիվ դպրոցականներ իրենց խնդրանքն են ներկայացրել` համալրելու այս պայքարը,պաշտպանելու սերունդների իրավունքը:

Համազգային պայքարը չի կարող քաղաքականացվել,այստեղ մերոնք-ձերոնքներ չկան, բայց, արի ու տես, որ այստեղ էլ է քաղաքական ընթացք տրվում:

Հաճախ ծնողներն են հենց դիմել, որ իրենց երեխաներն էլ մասնակից դառնան նմանօրինակ միջոցառումներին... 

Լուսանկարը` Արմեն Հոխիկյանի

Եվ պատկերացրեք զարմանքս ու ափսոսանքս, երբ ինձ մոտեցավ երեք տարի անընդմեջ ջահերով երթին մասնակցած մի աշակերտուհի, որի հայրը նժդեհյան գաղափարների ջատագովներից է, և խնդրեց իմ ինտերնետային էջերից մեկից ջնջել այն նկարները, որտեղ ինքը ջահ էր բռնել: Այստեղ հարց է առաջանում. ինչու՞ հենց այսօր, այլ ոչ թե, ասենք, մեկ կամ երկու տարի առաջ...

Պարզ երևում է այդ հարցի պատասխանը` ընտրություններ են մոտենում և պարզ է դառնում, որ Հայոց պահանջատիրությունը և սերունդների իրավունքների համամարդկային պաշտպանությունը նրանք կապում են կոնկրետ կուսակցության` ՀՅԴ-ի հետ, քաաքականացնում այս համազգային բողոքի ալիքը ևս...

Խորհուրդ կտայի տեսնել, թե ինչպես են մեր հարևաններն իրենց երեխաների միջոցով սուտ քարոզներ անում իրենց իսկ կազմակերպած, սակայն հայերիս վերագրվող «Խոջալուի ցեղասպանության» մասին, իրական փաստերին չդիմացող այլ կեղծիքներով հեղեղում համացանցը: Իսկ մենք ի՞նչ է, իրական եղելությունն էլ չպիտի՞ բարձրաձայնենք...

Ցավալի է, սակայն` փաստ, որ արդեն ազգայինն է ոտնահարվում, որ մատաղ սերունդն էլ է կաղապարվում ազգային խոսքի արտահայտման ու պնդման իրավունքի իրացման ճանապարհին: Կարծում եմ, որ այս դեպքում անգամ ամոթ բառն էլ այս ամենից կամաչեր:

Գեղարքունիքի մարզի Լիճքի միջն. դպրոցի կառավարման խորհրդի նախագահ`  Համլետ Հակոբյան

Հ.Գ.- Ի դեպ, ազատ խոսքի, տեսակետների տարբերության և մարդու արտահայտման իրավունքների ազատության կողմնակիցը լինելով հանդերձ, ինձ համար միանգամայն անընդունելի է այսօր Գյումրիում ադրբեջանական ֆիլմերի «փառատոնի» կազմակերպման փորձը: Եվ ուրախանում եմ, որ այդ «նախաձեռնությանը» նախևառաջ հայ երիտասարդությունն ընդդիմացավ...

Միգուցե համակերպվեի այդ «խաղաղասեր» միջոցառման (այս դեպքում, վստահ եմ, հակառակ արդյունքն է տալիս` ավելորդ հանրային լարվածություն) գոյության իրավունքի մտքի հետ, եթե կազմակերպիչները միաժամանակ հարևան երկրում հայկական ֆիլմերի նույն տևողությամբ ու նույն հնչեղությամբ ցուցադրություն կազմակերպեին...