20.05.2016

Այն մասին, երբ մեկը ստիպված եղավ տանը հաց թխել

Լուս․նկ․ news.am–ից
Անցյալ կատարյալ ժամանակ մեկը մի պատմություն արեց, երբ մի անգամ փողոցով քայլելուց տեսնում է, որ հացի խանութում տաք հաց են թափում՝ տաք հաց է առնում ու թևի տակ դրած պոկելով ու ուտելով գնում է:Նրանք, ովքեր կերել են այն ժամանակվա երևանյան տաք մատնաքաշ հացը, կհասկանան: Արագ ուտելով գնում է ու հանկարծ նկատում է, որ ողջ փողոցը բերանը բաց իրեն է նայում ու հռհռում ու ինչ որ անորոշ գոռոցներ են լսվում, մինչև որ մի մարդ կանգնեցնում է.

-Աղջիկ ջան, բաց թող խեղճ մարդուն.- ու հետն էլ ծիծաղում է:
Ետ շրջվի ու ի՞նչ տեսնի:
Մյուս թևի տակ հովանոցն է դրած լինում, դե այն ժամանակվա հովանոցները հիմիկվա նման չէին՝ ծալես դարսես դնես գրպանդ, ձեռնափայտի նման երկար ու կեռ գլխով էին:
Հովանոցը դրել է թևի տակ՝ կեռը ետ, այս կեռը խրվել է հաց թափող մարդու ՍՊԻՏԱԿ խալաթի մեջքի գոտուն:
Խեղճ մարդը երկու ձեռքերով հացը բռնած ետետ է գնում ու գոռում՝ թո՜ղ, թո՜ղ...


Անցյալ կատարյալից մեկ այլ պատմություն էլ հիշեցի, երբ կոլխոզի նախագահին վերևներում սեղմում են, սա էլ գալիս ու իր հերթին հավաքում է կոլտնտեսության կադրերին , ջղայնանում, գոռգոռում , վերջում էլ թե.
-Դուք իմ վիճակին ու իմ հագուկապին նայեք, կարո՞ղ է ես կոստյում չունե՛մ, սառուշկա գալստուկ չունե՛մ, որ հագնեմ, տո՛, դու՛ք է, որ չարժեք, հագնեմ գամ ձեր երեսը:

Ու հիմա ես մտածում եմ, հնարավո՞ր է, որ մենք չարժենք, որ մեր հացի մատակարարները սպիտակ խալաթ, գլխարկ ու ձեռնոց հագնեն ու հացը իրենց ամենօրյա հագուստով չբերեն խանութները:


Հեղինակ՝ Տաթևիկ Գրիգորյան 
«Տաթև» ՀԿ–ի նախագահ

Комментариев нет:

Отправить комментарий