Մեր թաղամասում` Վարդան Մամիկոնյան փողոցում, այս խորդուբորդ պատկերն էր, երբ ես դեռ փոքր էի: Նույնն էր երեկ, նույնն է այսօր. ակամա կրկնում եմ հայտնի երգի տողերը... Տարիներն անցնում են, բայց ճանապարհն այդպես էլ չի ասֆալտապատվում, թեև խոստումներ տալիս են` ամեն տարի մեզ` բնակիչներիս, հույս տալով ու հուսախաբ անելով : Խոսք են տալիս, որ կասֆալտապատեն,խոստումների պակաս չի զգացվում հատկապես նախընտրական շրջանում, բայց ընտրություններն անցնում են, խոստումները կամ մոռացվում, կամ էլ գուցե դրանց իրագործումը պահվում է հաջորդ ընտրությանն օգտագործելու համար: Համենայնդեպս, փողոցի վիճակը ամեն տարի նույնն է մնում...
Վերջերս ընկերուհուս հյուր էի գնացել և մի քիչ ուշ տուն վերադարձա` մթության մեջ խարխափելով հազիվ տուն հասա: Մեր փողոցում հատկապես երեկոյան ժամերին մարդ վախենում է անցնի. քայլելիս մտածում ես որ փոսն ընկնես, որ հետո դուրս գալ լինի,վախենում ես, թե` հեսա կամ ոտքս կմտնի ցեխի կամ ջրի մեջ, կամ կոշիկս կմնա փոսերում: Եվ ես չեմ հասկանում, թե մեր այդ փողոցների ասֆալտապատման կամ լույսերի մասին ոչ ոք չի հետաքրքրվում, որ պետք է այդ փողոցներն էլ ասֆալտապատեն, լուսավորեն և գեղցկացնեն: Որ հեսա էլի գարուն կգա, ձյունը կհալվի,հալված ձյունը ջուր կդառնա ու էլի ստիպված կլինենք ցեխոտ փողոցով գնալ-գալ:
Ես շատ եմ ուզում, որ մեր բոլոր փողոցները լուսավորվեն, ճանապարհներն էլ` ասֆալտապատվեն: Եվ ամենակարևորը` ցանկանում եմ, որ փողոցները լինեն մաքուր, և մեր քաղաքացիները ճանապարհներին ու առուներում չթափեն իրենց տների աղբը: Չէ որ այդ մեկն արդեն նաև մեզանից` յուրաքանչյուր քաղաքացուց է կախված: Ես շատ եմ ուզում հպարտորեն քայլել մաքուր, ասֆալտապատ ճանապարներով, կանաչապատ ու գեղեցիկ Մարտունիով, չէ որ այն արժանի է այդպիսի սիրո ու հոգածության` անկախ նրանից դիմացն ընտրություններ կան, թե` ոչ...
Այս լուսանկարները նկարվել են մինչև ձյան վերջին տեղումները.
Комментариев нет:
Отправить комментарий