- Դե, ես հասարկ մարդ եմ, օգտվում եմ տրանսպորտի հասարակական միջոցներից,- ասաց իմ երիտասարդ բարեկամը և շարունակեց, - Վաղ առավոտյան հապճեպ ինձ նետեցի գազել կոչվող երթուղային տրանսպորտի կայանատեղի, որպեսզի մեկնեմ մայրաքաղաք: Եղանակը լավ էր ու տրամադրող, սակայն պարզվեց, որ ուշացել եմ, երթուղայինը մեկնել է: Ստիպված էի սպասել, մանավանդ շատ սպասողներ կային և մի սպիտակ գազել կանգնեց և մենք լցվեցինք մեջը, նստեցինք ու սպասում էինք՝ հայտնվեց պատասխանատուն և ասաց, որ սա չի գնալու, իջնենք ու նստենք ա՜յ, այն բալի գույնի գազելը: Իջանք, նստեցինք ու մի որոշ ժամանակ անց նորից եկավ ու ասաց, որ մեր ցավը տանում է, բայց պետք է նստենք ա՜յ այն մյուս սպիտակ գազելը: Ճարներս ինչ, մարդ ենք, պետք է հասկանանք, իջանք, նստեցինք ու սպասում ենք: Պատասխանատուն եկավ, հաշվեց մեր ու պարզվեց, որ գլխաքանակը պակաս է, չնայած էլ ազատ նստատեղեր չկային: Էլի ուղևորներ եկան ու նստոտեցին անցումի ազատ տարածքում դրված աթոռակներին:
